— Naprawdę?

[Chryzanta]

Kiedy nie było jej, wielki, przestronny dwór wydawał mu się pusty i cichy; jedynie Eliza wnosi- ła tu życie. Mimo to książę zadbał, aby przez najbliższą godzinę nikt mu nie przeszkadzał. W ten sam sposób śmiała się do mnie, wpędzając w szaleństwo. Najpierw odczytano zapisy dla wiernej służby, urzędników i oczywiście dla ochmistrzyni, pani Rainhard.
I znowu powiedziała kłamstwo. Musisz się zadowolić, papo, jednym wzoro- wym synem. Ogromnie mi przykro, że nie jesteś sam i musisz dobierać słowa.
Po paru tygodniach zdobył się wreszcie na odwagę, by pokazać się wśród ludzi, i wybrał się do miasta. Nie pojadę do tiebie, ale zostawię ten list, abyś wiedział, jak bardzo żałuję, że z własnej 11 »y straciłem Ciebie i Twoją matkę. — Czy zastanawiałaś się już nad tym, Waltraut, że dorosłaś do wieku, w którym zaczyna się poważnie myśleć o małżeństwie? Czy pan nie może pojąć, że taka piękna, niewinna i szlachetna kobieta, jaką jest Gerlinda, oczarowała mnie od pierwszego wejrzenia? Klaus odpowiedział poważnie: — Ewo, kochanie, to dobrze, że nie jesteśmy nowocześni i nie jesteśmy zimnymi realistami. Feliks patrzył za nią pełen czarnych myśli. 34 35 Henryk odetchnął głęboko i oparł się plecami o zamknięte drzwi pawilonu. Ta ostatnia odezwała się zaraz: - Córka moja wspominała mi już o tym, że będzie miała w przy szłości taką milutką i śliczną córeczkę. Po chwili odezwał się ochrypłym głosem: - Niech pani mi przyrzeknie, że nie przeczyta pani tego przed moim wyjazdem.
Zakryła twarz rękoma. ° Co1 Eryka speszona wyjaśniła cicho: — Broń należy do To pamiątka po ojcu. Następnie jego wzrok padł na całkowicie przemoczone ubranie brata. Czy ty wiesz, jak ja przy tym cierpię?
— Dziękuję ci! Panowie długo jeszcze rozmawiali, aż wreszcie do gabinetu zapukał Józef. Ależ wypraszam sobie! Pani sprawia wrażenie, jakby nie pojmowała, jakie stanowisko w tym domu zajmuje. Ależ wypraszam sobie! Pani sprawia wrażenie, jakby nie pojmowała, jakie stanowisko w tym domu zajmuje. Jestem panience wielce zobowiązany za tę radę. Cóż, Borkenhagen wycho- wa ją sobie na swoją modłę. Spoglądał przed siebie jakby nieobecny duchem. Jej oczy błysnęły nienawiścią, kiedy wszystkie spojrzenia spoczęły na pani Nordau. - Na co pan sobie pozwala? Ileż dałaby za to, by go oswobodzić z podstępnych więzów! Nie wchodziły w grę jej własne pragnienia, własne szczęście, byle tylko on był wolny, by nie zmierzał ku zgubie! Jutta dawno już zrezygnowała z szczęścia miłosnego.
Nie wyrosła jeszcze zupełnie z wieku podlotka, a przy tym była znacznie bardziej żywego usposobie- nia niż siostra.
Teraz muszę być twardy, tylko w ten sposób mogę jej pomóc" - ^myślał. Kiedyś nadejdzie czas, że i ja stanę.

Czy powinna pierwsza powiedzieć o tym ojcu? Oferowano też kanapki i ciasteczka. — Nie chcę, aby się pan fatygował, panie doktorze — odparła równie 186 chłodno i obojętnie. Chyba przyznasz, że w tej sytuacji zaręczyny nie mogą zostać zerwane.
— Ale z zachowaniem dyskrecji, Ursulo. Ralf obserwował ją bacznie i przypomniał sobie właśnie impertynenckie uwagi Melanii. W na szym położeniu przy wyborze przyszłej żony musicie brać pod uwagę stro nę finansową. Kocham, ale nie tak jak wtedy, gdy bawiłem się z tobą, lecz zupełnie inaczej.