Na to ów ktoś wszedł, a nim doszedł do połowy sali, Cosmo rozpoznał korpulentną postać Spire'a. Na to ów ktoś wszedł, a nim doszedł do połowy sali, Cosmo rozpoznał korpulentną postać Spire'a.
Starsza siostra wyciągnęła stąd gniewny wniosek: dziecko myśli o tym nikczemnym Ramirezie. No, no! nie unoś się, Kasprze.
Ale wtedy Jan powstał i rzekł: - Dosyć już tego, dosyć. Rozległy się okrzyki pełne szacunku i podziwu. Chciałbym już pójść do domu. Tchnienie jałowej pustki, która czycha na ludzkie wywody, powiało na naszą rozmowę i przemieniło ją w puste dźwięki. Palcami czepiając się krawędzi płyty, wisiał wychylony na zewnątrz, z głową odrzuconą w tył i grzbietem napiętym jak łuk, a czerwone iskry lecące z góry niby tuman śnieżnych płatków znikały w powietrzu, nim zdążyły opaść na jego twarz. Carlos, Hiszpan–katolik, mówi o niej z czułością: „Zaiste, kraj błogosławiony, żyzny, piękny i pełen dusz życzliwych.
Dalibóg, coś w tym jest jednak, że jednemu świat pozwala ukraść konia, a drugiemu nie wolno nawet spojrzeć na postronek. Kapitan żywił nadzieję, że nawet gdyby go wszystko zawiodło, mógłby może z pomocą tych pięciuset funtów dostać jakąś pracę, a ta praca, dając mu środki utrzymania (niewiele by na nie wydawał), pozwoliłaby mu przyjść córce z pomocą. — Tak, to mnie porwało.
Poszedł wcześnie do swego pokoju, aby ukołysać do snu wzburzone nerwy czytaniem ksiąg rachunkowych. Van Wyk zapewnił, że miewa czasem więcej towarzystwa, niżby pragnął. Nie przerywaj mi, Floro. Wiosłowałem dalej i stopniowo astra strzelanina suchych gałązek oddaliła się, stała się bardziej stłumiona przez mgłę.
— Co mnie to może obchodzić, z kim odeszli — niewdzięczne bestie! — wykrzyknął Kayerts.
A czyż może być coś żałośniejszego dla człowieka o takiej duszy niż zostać uwięzionym w przededniu wojny, odciętym od zagrożonej ojczyzny, żołnierskiej rodziny, od swego obowiązku, honoru, no i wreszcie sławy? Gdyby wszystkie prowincje wykazały choć połowę tego patriotyzmu co nasza zachodnia… Wybuch entuzjastycznych okrzyków zagłuszył drżący dyszkant „życia i duszy stronnictwa”. Trzeba przede wszystkim wywieźć Serafinę poza zasięg O’Briena.
Czuliśmy się tak, jakby każdy z nas odziedziczył duży majątek. Przybyła karawana. Weszli do domu zaniepokojeni i nabili rewolwery. Ransome był człowiekiem wyjątkowo rozważnym.
Nie miałem wyobrażenia, dlaczego ów agent wysila się na rozmowę, ale gdyśmy tak gawędzili, przyszło mi nagle na myśl, że chce coś ze mnie wyciągnąć — że po prostu bierze mnie na spytki. Hamulec! Jaki hamulec mógł tam działać?
— A co z moim zegarkiem?
5 Nie wiadomo, do czego się to odnosi; być może do Tremolino.
— Widzi mi się, że rodzice będą mieli tu dużo do powiedzenia — rzekł Bernard po krótkim namyśle.
Dwie wielkie postacie Zachodu! Tyle tylko, że Francja została być może ciężej doświadczona brakiem stabilizacji politycznej.
Moja angielszczyzna nie jest wcale literacką. Dwóch ludzi w ciągu jednej nocy! Dreszcze i gorączka! Uczułem odrazę na myśl, że wypadnie mi tych chorych odwiedzić. Woda była gładka, a w zatoce ciemno "jak w brzuchu krowy", według opisu Browna.