Milczałem.

[Edmund bronisław]

Nawet gdy zbaczał ze ścieżki cnoty, pozostawał wciąż poważanym kupcem. Posuwał się z pewnością, o zachodzie słońca bowiem podpłynęliśmy pod sam przylądek Liant i wkrótce pozostawiliśmy go poza sobą.
— Rozumiem — rzekła spokojnie — jesteśmy bezradni.

Można było z daleka dojrzeć połyskujące białka ich oczu. Ale to nie ma znaczenia. — No, ale nawet jeśli to nie jest prawda, to jest to temat, który pozwala mi widzieć te skały, ten wiatr, o którym mówią, wzburzone morze i tak dalej, i tak dalej w stosunku do ludzkości.
Parę miesięcy tresury dało radę temu istotnie zdolnemu chłopu. Nie zapomnę jej nigdy. Jego wielkie oczy tęsknie badały moją twarz. I nagle owo niebezpieczeństwo, owo tchnienie naszego życia przyoblekło się w ten oto materialny kształt.
Głos jej i oczy nie zdradzały żadnego wyrazu. „Bonito” zatrzymał się w przystani niedaleko wjazdu, ja zaś posunąłem się dalej w głąb i stanąłem na zwykłem swoim miejscu, tuż naprzeciwko miasta. Ale markiz nie wziął pod uwagę, że zawsze mógł liczyć na pomoc swego przyjaciela.
Po tym, co sam czułem, zrozumiałem, jaka to była nieostrożność.
Conrad Tekst wg oryginału angielskiego w bibliotece Yale University. IV Zdaje mi się, że chwalebne pobudki usprawiedliwiają dostatecznie prawie każdy postępek. Zapragnęła nagle zobaczyć Ninę - bez wyraźnego celu.
— Wy, dostojni ludzie, wszyscy jesteście jednacy. „Za długo byłoby to teraz opowiadać. Powiedział mi kilka ciekawych rzeczy.
Starałem się modlić, by starczyło mi siły na zaniesienie jej z pieczary nad brzeg strumienia — potem niech przyjdzie śmierć. Jego wścibska badawczość przeniknęła to szybko; poczucie, że jest w powietrzu coś, czego on nie może uchwycić, podnieciło jego żądzą awansu. - Rzucał się - dosłownie - tu i tam po pokoju, wpychał ręce do kieszeni, wyszarpywał je znów, wsadził z rozmachem czapkę na głowę. Gdy się jest młodym, rozumiecie… Była ona dobrą patriotką, możecie mi dać wiarę. — Damana to obchodzi, o tuanie! Hassim dowiedział się także, iż w osadzie panuje niepokój jak w przeddzień wojny. 2 literaturę krytyczną 3 gdzie diabeł mówi dobranoc 4 Wyspy Kerguelen — subantarktyczny archipelag na Oceanie Indyjskim. - Odejdź, dziewczyno! Stały obie tuż przy zasłonie. — Chciałam być wierna samej sobie, Alvanie, i… uczciwa względem ciebie… — Byłoby bardziej celowe, gdybyś chciała była pozostać wierną mnie — przerwał jej z gniewem. Nie ma wyjścia, nie ma ratunku, nie ma nadziei.
- Niech pan zbytnio na to nie liczy. - Ach tak! - westchnął urzędnik kiwając głową nad żałosnym stanem mego umysłu. Ale stary Nelson (czy Nielsen) był prawdziwie gościnny. W ich oczach było to odrażającym zaparciem się wiary w tryumfalny powrót starego porządku w ciągu najbliższych miesięcy. Nie zdobędzie się na to! W jednej chwili ogarnęło ją prawie szaleństwo. Było to wiele lat temu. Odruchowo wyskoczył za nimi. Zapuszczał się już i dawniej w takie miejsca dla interesu; a teraz była to bezwzględna konieczność; kwestia życia i śmierci - a raczej wolności. Od czasu gdy się pobrali, do chwili obecnej zaledwie raz dał się namówić na spędzenie z nimi paru dni.