upadł mi pod nogi.

[Etelka]

Szukając ratunku spojrzała na panią Dinę, lecz ona właśnie wsiadała do sań z baronem Hainau, hrabiną Lindenhof i pułkownikiem Massenbachem.
— A więc wolno mu przyjechać do Buchenau? Obie panie ucałowały się z serdecznym uśmiechem. W pewnej chwili zawahała się, chciała cofnąć się, zawrócić. Wszystko mi jedno.
Stara mamka doskonale rozumiała młodą dziewczynę.
— Mój Boże, nie rozumiem! Jakim prawem pełni pan rolę gospodarza w tym domu? “Ostatecznie opłaca się uczynić z niej isiężnę Irkow" — myślał. Nie wiem, czy będę umiała się poddać fali uciechy. Ale to po prostu nie mieści mi się w głowie, że Rudolf mógłby zostać moim mężem. Zajął się nami tak troskliwie. Zajął się nami tak troskliwie. Lecz minister z pogardą wskazał mi drzwi, mówiąc, że nie ma czasu. Różo, pomożesz hrabiance. Skończyli przeglądać album. Najbardziej zdenerwuje ją, jeżeli pokaże się z inną kobietą. Może odnajdą się w nowej sytuacji? Nie mogła jeść myśli, że musi jeszcze w tej chwili go oszukiwać. Postanowiłam z nim porozmawiać. k ^ Pałacu książęcym już wypatrywano księcia. Patrzyła za nim, dopóki nie zniknął. Czy nigdy nie byłaś w teatrze?
Nazajutrz chciałem wam pokazać tę ciekawostkę przy śniatłaniu, ale zaznaczonego banknotu nie znalazłem- Przeliczyłem wszystkie: brakowało dwóch. Hrabina do- brze wiedziała, że jej koronki są zupełnie bez wartości, ale mogły zająć jej ekscelencję na jakąś godzinkę. Poczuła wdzięczność do Boga. Pewnie nie umiem tego ocenić. Brigit wprowadziła lekarza do pokoju gościa. Książę westchnął głęboko. Obawiałem się, że mnie pani wciągnie do rubryki: "Natrętni znajomi". Obawiałem się, że mnie pani wciągnie do rubryki: "Natrętni znajomi". I lęk, że może mu się przydarzyć coś złego, że jego miłość do Heleny może go pchnąć do jakiegoś nierozważnego kroku nie dał jej usiedzieć w tej ciszy, lecz gnał ją znowu między ludzi. Norbert potajemnie odetchnął z ulgą.
u rma nrzytaknęła z głębokim westchnieniem, rianii" y j _ _ _ przecież wiesz, mamo - powiedziała spokojnie. Zaledwie przestąpił próg swego pokoju, gdy został zawezwany do telefonu. - W końcu nikt nas nie pogania. — W każdym razie to wiadomość od panów. Renata dostała dwa schludne pokoje, z których okien roztaczał się ładny widok na las i sąsiednie pola.
— Na miłość boska Lotharze! Roześmiał się twardo.
- A prócz tego tak się pani na mnie patrzy, jakbym był straszydłem na wróble lub potworem, który chce panią połknąć.

Gdy tak paradowała po pokoju, oszołomiona zwycięstwem, strąciła ze stołu rękawem list adresowany do siostry.